ذهن برتر

یک پنگوئن امپراطور مرد ، حدود 10 ساله را تصور کنید. بگذارید اسم او را هری بگذاریم. ژوئیه است ، اواسط زمستان قطب جنوب و هری ماه چهارم با معده خالی است. پنگوئن های امپراطور نر هنگام جفت شدن با ماده ها به طور معمول روزه می گیرند و تا 115 روز بدون غذا ادامه می یابند. پس از جفت گیری ، ماده ها تخم می گذارند و سپس در جستجوی غذا به دریا می پیچند. آنها ماهها برنخواهند گشت ، زیرا هر پدر پنگوئن ساکن خانه خود را با یک تخم مرغ برای مراقبت از آنها ترک کرده بودند. بنابراین ، انتظار آغاز می شود. هری تخم مرغ خود را روی پاهایش قرار می دهد و آن را در کیسه بچه خود ، یک لایه ضخیم و دامن مانند از پوست برهنه ، می پوشاند. برای اطمینان از جوجه کشی ، تخم مرغ در دمای 96.8 درجه فارنهایت (36 درجه سانتیگراد) نگهداری می شود ، در قطب جنوب که در آن بادها با سرعت 110 مایل در ساعت می وزند و درجه حرارت ممکن است به زیر 49 درجه فارنهایت (45 درجه سانتیگراد) برسد ، آسان نیست. اگر هری می خواهد تخم مرغش زنده بماند - و خودش هم به زندگی ادامه دهد - باید در كنسرت فروخته شده با دیگران ، شاید هزاران نفر دیگر نزدیك تر از طرفداران راك باشد و هر پرنده بیش از یك فوت مربع برای خودش باقی نگذارد. فشار در داخل گروه می تواند آنقدر زیاد شود که برخی از پنگوئن ها مانند موج سواران جمع بر روی دیگران فشار بیاورند. مقاله پس از تبلیغات ادامه می یابد به عنوان ابزاری برای صرفه جویی در انرژی ، تمام این ناراحتی های ظاهری کاملاً منطقی است. وقتی پنگوئن ها جمع می شوند ، مقدار سطح بدن را که در معرض عناصر قرار دارد به شدت محدود می کنند و باعث می شوند تا گرما بسیار راحت تر شود. علاوه بر این ، هر یک از میکرو آب و هوای بسته را گرم می کند ، که می تواند تا 99.5 درجه فارنهایت (37.5 درجه سانتیگراد) افزایش یابد. سالهاست كه دانشمندان در جاهایی مانند Pointe Géologie ، مجمع الجزایر سنگی در سواحل قطب جنوب ، مطالعاتی راجع به پنگوئن های جمع شده انجام داده اند. محققان برای درک بهتر دلیل و چگونگی جمع شدن حیوانات ، ابزار اندازه گیری دما و انتقال دهنده ها را به پرهای پرندگان انتخاب شده می چسبانند. مطالعات آنها نشان داده است ، به عنوان مثال ، پنگوئن ها ممکن است 38 درصد از وقت خود را صرف بسته شدن در کنار دیگران کنند ، گاهی اوقات فقط برای چند دقیقه در یک لحظه و گاهی برای ساعت ها در پشت هم جمع شوند. گروه شلاق باد ممکن است کاملاً ثابت به نظر برسد ، اما فیلم های با گذشت زمان نشان می دهد که ساختار گروه به طور مداوم با حرکت پنگوئن ها در درون آن نوسان می کند و مکان ها را با یکدیگر عوض می کند. پنگوئن ها تنها حیواناتی نیستند که برای تنظیم مجدد دما ، یا حفظ دمای هسته بدن خود به دیگران اعتماد می کنند. ما این کار را نیز انجام می دهیم ، گرچه نه به اندازه سابق. "گرما با تماس بدنی ایجاد می شود. راحتی یک امر مربوط به اجسام بود. ”مورخ فرانسوی ، دانیل روشه ، در سال 1981 در لوپول دو پاریس نوشت ، و او صحیح بود: بدن انسان در هر ساعت حدود 330 Btu (واحد حرارتی انگلیس) انرژی تابش می کند - تقریباً معادل انرژی تابش شده توسط لامپ تنگستن رشته ای 100 وات. گرم نگه داشتن یک اتاق خواب کوچک در حدود 100 فوت مربع در طی یک زمستان نسبتاً معتدل پاریس به حدود 1100 وات در ساعت نیاز دارد و بنابراین ، در پاریس در قرن هجدهم ، تعداد کمی تختخواب را برای خود نگه داشتند: گرمای تابش بدن آنها می تواند نیازهای گرمایش فضا را با بیش از 60 درصد ارتباط فیزیکی بین گرمی و جامعه پذیری ، بین دنج بودن و اعتماد ، کاملاً منطقی بود ، همانطور که در نسل های دیگر وجود داشته است. با این حال ، در دوران مدرن ، این پیوند فیزیکی ، حداقل برای بزرگسالان ، تا حد زیادی قطع شده است. دلیل این امر پیروزی گرمایش مرکزی است. با کاهش نیاز به بقای فیزیکی برای جمع کردن ، گرمایش مرکزی ممکن است چالشی برای چگونگی استفاده انسان از تنظیم مجدد اجتماعی برای ایجاد ، تقویت و حفظ پیوندهای اجتماعی و عاطفی ایجاد کند. گسترش فن آوری های مدرن تر ، مانند ارتباطات الکترونیکی و دیجیتال ، به ما این امکان را داده است که در صورت عدم وجود نزدیکی فیزیکی ، با یکدیگر ارتباط برقرار کنیم ، چه رسد به تماس. علی رغم جدایی با فاصله زیاد ، می توانیم همدیگر را در زمان واقعی بشنویم و ببینیم. و با این وجود این توانایی ، گرچه قابل توجه است ، در عین حال یادآوری همه چیزهایی است که در صورت عدم وجود مجاورت جسمی از دست می دهیم. حتی امروز ، می توان به طرز چشمگیری یادآوری کرد که چگونه ، در طول تکامل ، اعتماد به گرمای اجتماعی به گرمای فیزیولوژیکی در بدن ما سخت گیر شد ، همانطور که در حیوانات دیگر مانند پنگوئن ها ، موش خال های برهنه یا ماکاهای بربری مراکش نیز وجود دارد.